Όταν μένεις μακριά από έναν τόπο για αρκετό διάστημα, αποξενώνεσαι. Όσο καλή και συχνή επαφή και αν έχεις, δεν παύει να είναι εξ αποστάσεως. Με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι εύκολο θύμα σε όσα σού μεταφέρονται και καταγράφονται από τους «ντόπιους». Κάπως έτσι κι εγώ διάβαζα επί μήνες από απόσταση για την υπόθεση του γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα της πλευράς που υποστηρίζει την παραχώρηση τριών (έξι, δεκαπέντε κ.ο.κ.) στρεμμάτων στον Μελισσανίδη ώστε να «πραγματώσει το όραμά του» και να «επιστρέψει η ΑΕΚ σπίτι της» είναι η «αξιοποίηση του Άλσους», αφού «έτσι παρατημένο όπως είναι δε χρησιμεύει σε τίποτα». Ο αντίλογος βέβαια ισχυρίζεται ότι αυτή η κατάσταση του Άλσους εντάσσεται στα σχέδια για την άνευ όρων παράδοσή του στις ορέξεις του Τίγρη. Σε αυτό το σημείο μπορεί να ξεκινήσει μια ωραιότατη συζήτηση που θα εκτείνεται από τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων και το «άρτον και θεάματα» ως την οικολογική συνείδηση και τη λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας. Μην έχοντας το χώρο, πόσο μάλλον τις γνώσεις και τη διάθεση για να φτάσω το θέμα τόσο βαθιά σε έναν μονόλογο, αποφάσισα να επικεντρωθώ στην «εκφώνηση του θέματος», σε αυτό καθαυτό το επιχείρημα και κατά πόσον στέκει. Μιας και βρέθηκα λοιπόν τον Αύγουστο στη Νέα Φιλαδέλφεια (όπως εύστοχα έγραψε ένας φίλος μου, «πήγα από το σπίτι μου στο σπίτι μου») είχα την ευκαιρία να κρίνω ιδίοις όμμασι το βαθμό εγκατάλειψης του Άλσους.
Αυτό που θα ακολουθήσει λοιπόν είναι κυρίως ένα φωτορεπορτάζ. Η βόλτα έγινε στο Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας την Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014 και ώρα 6 απογευματινή, με σημείο εκκίνησης την είσοδο από την οδό Χίου. Η πορεία που ακολούθησα ήταν η κλασική ευθεία διαδρομή ως την έξοδο από την οδό Ατταλείας και την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, οπότε σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι κάλυψα κάθε γωνιά του.
Με το που μπήκα στο Άλσος ένιωσα μια απίστευτη οικειότητα. Παρότι είχαν περάσει σίγουρα τρία-τέσσερα χρόνια, ο χώρος απέπνεε ακριβώς τον ίδιο αέρα. Στην είσοδο μαζευόταν μια ομάδα –από τη Μεταμόρφωση, αν θυμάμαι καλά– για την προπόνησή της. Λίγο πιο πάνω συνάντησα τους πρώτους δρομείς που αψηφούσαν την έντονη ζέστη. Αυτοί σίγουρα θα είχαν μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για την κατάσταση του Άλσους, αλλά δε θέλησα να τους σπάσω το ρυθμό. Στη συνέχεια πέρασα από τα γήπεδα τένις, τα οποία φαίνονταν καλύτερα απ’ ό,τι τα θυμόμουν όταν προπονούμουν εκεί. Εκείνη την ώρα μάλιστα ένα ζευγάρι έπαιζε, ενώ είδα κι άλλους με ρακέτες να κυκλοφορούν. Έπειτα ο μετεωρολογικός σταθμός, δυο-τρεις που είχαν βγάλει βόλτα τα σκυλιά τους κι άλλοι δρομείς και ο «Κένταυρος». Το είχα ακούσει ότι έληξε η σύμβαση –ή λύθηκε, μη γράφω και ανακρίβειες. Οπότε το κτίριο ήταν άδειο. Ωστόσο, ούτε είχε την όψη της απόλυτης εγκατάλειψης, ούτε ήταν ερειπωμένο. Μονάχα γεμάτο γκράφιτι.
Η λίμνη είχε ψιλοβαλτώσει σε κάποια σημεία, ενώ κάποιοι είχαν μουτζουρώσει το μύλο της. Πιτσιρίκια έκαναν βόλτες με τα ποδήλατα, οι παππούδες τα κοιτούσαν διακριτικά ή τα κυνηγούσαν ξελιγωμένοι, κανα δυο νεαρά ζευγαράκια προχωρούσαν με ταχύ βήμα για να αποφύγουν τα πολλά βλέμματα και μια κοπέλα ντυμένη υπερπαραγωγή γυρνούσε με το 10ποντο. Τώρα αυτή ή ετοιμαζόταν για το γάμο της στο παρακείμενο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής ή έλεγχε το χώρο για το νέο της βίντεο κλιπ (δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά).
Στη συνέχεια, μια ακόμα πλατειούλα-λιμνούλα-δεν-ξέρω-πώς-να-το-χαρακτηρίσω όπου παλιά έκαναν τα κόλπα τους παιδιά με BMX και skate (αυτή όντως ήταν διαλυμένη), έξω από τον πρώην ζωολογικό κήπο να ακούω τα γαβγίσματα των σκυλιών της φιλοζωικής, οι κούνιες πάνω από τον κινηματογράφο σε αρκετά καλή κατάσταση και τα κοντέινερ.
Τι άλλαξε; Ελάχιστα πράγματα, που λίγο πολύ τα ανέφερα στο κείμενο. Το πρώτο (βόρειο) κομμάτι του Άλσους δεν είναι ούτε κήπος, ούτε πάρκο. Είναι δάσος. Και όσο πιο μακριά μείνει το ανθρώπινο χέρι, τόσο καλύτερα. Με εξαίρεση βέβαια τις πυροσβεστικές αντλίες (που υπάρχουν, απλώς θέλουν τη συντήρησή τους) και έναν τακτικό καθαρισμό από ξερά φύλλα, κλαδιά και σκουπίδια. Το δεύτερο (νότιο) κομμάτι, αυτό που έχει ήδη «αξιοποιηθεί», θέλει σίγουρα δουλειά. Όμως είναι ψέμα ότι είναι παρατημένο. Το ότι έκλεισε ο «Κένταυρος» δεν μπορεί να είναι κριτήριο. Το συγκεκριμένο οίκισμα είναι πραγματικό φιλέτο. Θεωρώ ότι εφόσον η δημοτική αρχή αποφασίσει για τη χρήση του (προσωπικά θα προτιμούσα να στεγάσει κάποιο τμήμα λ.χ. του πολιτιστικού κέντρου, αλλά ακόμα και μια συμφέρουσα συμφωνία με ιδιώτη δε θα έβλαπτε εν προκειμένω) όλα θα μπουν σε μια σειρά. Κι αν κάποιος αναφερθεί στο χώρο στάθμευσης απορριμματοφόρων και τα κοντέινερ σκουπιδιών στην άκρη του Άλσους, εκεί δίπλα στο πρώην γήπεδο, και ισχυριστεί ότι απλώς και μόνο για αυτό το μικρό κομμάτι γίνεται όλη η φασαρία, μπορεί να χρησιμοποιήσει μια δημοσίευση σαν κι αυτή ως ξυπνητήρι.
Φτάνοντας στο τέλος του Άλσους έριξα μια ματιά στο πρώην γήπεδο της ΑΕΚ. Θα πω μόνο ένα τελευταίο ξανακοιτάζοντας τις φωτογραφίες, για να μην ρίξω κι άλλο λάδι στη φωτιά. Μετά από τόσα χρόνια η φύση έχει ήδη αποφασίσει την τύχη του οικοπέδου. Το αν οι άνθρωποι θα εναρμονιστούμε μαζί της θα κρίνει τη δική μας.
Lagrimas de oro 