Το Δεύτερο Πρόγραμμα και πάλι στον αέρα!

Από αύριο Δευτέρα στις 10:00 αρχίζει και πάλι να εκπέμπει το Δεύτερο Πρόγραμμα, το αυτοδιαχειριζόμενο Δεύτερο Πρόγραμμα, δηλαδή ανεξάρτητο από κρατικούς φορείς και κομματικούς προστάτες…

Συντονιστής της όλης προσπάθειας ο Γιώργος Μητρόπουλος, χρόνια ραδιοφωνικός παραγωγός, συνεργάτης του Μάνου Χατζιδάκι και διευθυντής της Yafka Records. Ένας άνθρωπος που αν μη τι άλλο κατέχει καλά το αντικείμενο του ραδιοφώνου και της ελληνικής μουσικής.

Εμείς από εδώ, τη μικρή διαδικτυακή μας γωνιά, να ευχηθούμε καλή δύναμη, κουράγιο και κυριώς να το απολαύσουν και οι ίδιοι οι συμμετέχοντες όσο πιο πολύ γίνεται! Καλή αρχή, παιδιά!

Για τους ενδιαφερόμενους:

http://www.ertopen.com./apps/radio/deutero.html

(από αύριο στις 10:00, ε!)

και για περαιτέρω πληροφορίες και το πρόγραμμα δείτε εδώ.

Υ.Γ. Προσωπικά συστήνω ανεπιφύλακτα την εκπομπή του Αντώνη Μποσκοΐτη κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Πέμπτη 7 με 8 το βράδυ
 
 
Update 14/01/2014: To νέο πρόγραμμα του Δευτέρου Προγράμματος ξεκίνησε από τη Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014 και μπορείτε να το βρείτε στο ertopen.

Advertisements

Η διακριτική αισιοδοξία της μελαγχολίας

Μιας και τη προηγούμενη εβδομάδα τα δάκρυα από χρυσό ήταν αφιερωμένα στους National, καταθέτω και εγώ μια στιγμή από τη δική μου blue μουσική ονειροβασία μαζί τους…

υ.γ. για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω την indiego και τον clandestino που μου διευρύνουν τους μουσικούς ορίζοντες και όχι μόνο…

Φθινοπωρινό

Στον μυστικό δείπνο των εποχών

τα δέντρα προσφέρουν

τα φύλλα και την υγρασία τους στη μάνα γη,

μεμπτή θυσία για το μεγαλύτερο σκάνδαλο:

την αιώνια ζωή στον κόσμο αυτό

Το αίμα τους διαυγές και ελαφρύ,

χορεύει στις ρωγμές των κορμών τους

λίγο πριν το χώμα το καταπιεί

Το σώμα τους πλέκει ένα πορφυρό χαλί σε όλη τη γη

τι να σκέφτεται το τελευταίο φύλλο

όταν γλιστράει στον αέρα,

λίγο πριν βρει τη θέση του στο αχανές

νεκροταφείο

Ζηλεύω το παιδί

που με την άκρη του παπουτσίου του

θα το πατήσει

για να ρουφήξει ο ουρανός

την ηχώ (των θρυμάτων του)

θυσία στην πρώτη νιφάδα του χιονιού

Όταν πλησιάζει η μαγιάτικη βροχή

Ο Μάης μάς αποχαιρετά με τον ίδιο τρόπο που μας υποδέχτηκε, βροχερά και κρύα. Έπαιξε πολύ μαζί μας. Ακόμα και όταν φωτοβολούσε στεγνά και άγρια με δανεισμένες ηλιαχτίδες, κάβα σίγουρα ενός άλλου θερινού μήνα από περιοχή των τροπικών, τις έντυνε με τραχιές δροσοσταλίδες παραγεμισμένες με σκόνη και γύρη.

Ο Μάης ήταν πάντα ένας αδικημένος μήνας. Ποιος κοιτάει άραγε το λασπωμένο χαλάκι της άνοιξης μπροστά από το μελίχρουν περιβόλι του θέρους; Μεταβατική περίοδος, είτε ανυπομονείς για τα μελλούμενα, είτε νοσταλγείς για τα περασμένα, ποτέ δεν ζεις τη στιγμή του, όπως όλη πλάση γύρω, όπου μετά από μήνες εργώδους καταναγκαστικής ηδονής, τα άνθη βασιλικά ακόμη, λίγο πριν το ύστατο χαίρε, ρίχνουν τον εγωισμό τους μαζί με τον στητό τους μίσχο και ξεκουράζονται σε γειτονικά σέπαλα, μακάρια και άφοβα για το τέλος που πλησιάζει.

Ο γερο-Μάης μάς αποχαιρετά, εφέτος, με με τον ίδιο τρόπο που μας υποδέχτηκε, βροχερά και κρύα. Δεν θα του θυμώσουμε, θα τον ευχαριστήσουμε και σαν δώρο θα του στείλουμε  τραγούδι, το αντιπελάργισμα των ενυπνίων σωμάτων μας για μια άνοιξη που αργοπόρησε…

Όταν πλησιάζει η μαγιάτικη βροχή

Τοπία Αθήνας (μέρος τρίτο)

Τοπίο τρίτο

«Το υπόγειο» του Φίοντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι είναι ένα σκανδαλιστικά μικρό σε έκταση διήγημα του περίφημου Ρώσου συγγραφέα που όταν ξεκινούσε να γράφει ξεχνούσε να βάλει τελεία… Παρόλα αυτά, όσο του λείπει σε έκταση, τόσο διεισδυτικό είναι. Η φύση του θέματος κινείται στα όρια του επιστητού της ανθρώπινης ψυχής – σε μια εποχή όπου οι έννοιες Ασυνείδητο και Άλλος ήταν παντελώς άγνωστες.

Ο Ντοστογιέφσκι επινόησε τον λεγόμενο «ψυχολογικό άνθρωπο», δηλαδή, αφότου αρχικά αποκόπηκε από τον σύγχρονό του, γερμανικής καταγωγής, ρομαντισμό που έριχνε τον άνθρωπό σαν πετονιά στο υπαρξιακό επέκεινα να συλλέξει συναίσθημα και παρέκαμψε τον γαλλικό νεοκλασικισμό που ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν επικρατούσα άποψη της καθεστηκυίας εξουσίας, πρότεινε μια άλλη θεώρηση του ανθρώπινου Είναι που θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε οιονεί πρόδρομο του λογοτεχνικού εξπρεσιονισμού. Με άλλα λόγια δέχεται πραγματιστικά το περιβάλλον, εντός του οποίου θέτουν αναπόφευκτα τα πάθη τους οι χαρακτήρες, αναστοχαζόμενοι την ίδια τους την ύπαρξη. Εν τέλει η αγαστή σχέση μεταξύ περιβάλλοντος και υποκειμένου που προτείνει, εμπλουτίζει το σχήμα αιτίας-αιτιατού προσδίδοντας βάθος στους χαρακτήρες παρόμοιο του οποίου πρέπει να ανατρέξουμε πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν για να εντοπίσουμε.

Στο υπόγειο τώρα ο ήρωας διακρίνεται για τον υψηλό βαθμό αυτοσυνειδητότητάς του που λειτουργεί σαν εμπόδιο για να συναγελασθεί με την υπόλοιπη κοινωνία. Είναι ο ένας που γνωρίζει και δεν ζει, γιατί δεν χρειάζεται αφού κατέχει συνείδηση, και το όλον, που απλώς ζει χωρίς να γνωρίζει, με πλήρη απουσία συνείδησης. Η δυναμική του διπόλου εντείνεται από το υψηλό αίσθημα μοναχικότητας που διακρίνει τον ήρωα και την εν γνώσει του απέλπιδα προσπάθεια να συναναστραφεί με τους ανθρώπους γύρω του, στοιχείο που εντείνει την τραγικότητά του λόγω του αισθητικού αδιεξόδου που βρίσκεται. Μιλάμε για τον ορισμό του υπαρξιακού δράματος με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Όσον αφορά στη παράσταση, τώρα, στέκομαι μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα, ως προς τον βαθμό καταφοράς που πρέπει να χρησιμοποιήσω, γιατί εν τέλει σκέφτομαι ότι πίσω από αυτή τη δουλειά υπήρξαν άνθρωποι που την πίστεψαν και έδωσαν ένα κομμάτι από τον εαυτό τους. Θα αρκεστώ μόνο στη  δήλωσης του σκηνοθέτη, όπου μετά το πέρας της παράστασης ανήλθε στη σκηνή Σκαλκώτα για να μας ενημερώσει, ότι η αποψινή ερμηνεία των ηθοποιών του ήταν η καλύτερη από όλες τις προηγούμενες.

Απορημένοι και με τις πόρτες των προσωπικών μας υπογείων ακόμα ερμητικά κλειστές κατευθυνθήκαμε στη πλατεία Μαβίλη για τα απαραίτητα ποτά. Εκεί, λοιπόν, είδα και το τρίτο τοπίο ανάμεσα σε γέλια και αγκαλιές, μέσα από ένα ζευγάρι γελαστά μπλε μάτια.

Ο sternenwandler μοιράζεται ορισμένες από τις εικόνες της Αθήνας (του).
Διαβάστε επίσης το πρώτο και το δεύτερο μέρος.

Τοπία Αθήνας (μέρος δεύτερο)

Τοπίο δεύτερο

Μετά από τόσα χρόνια έκανα επιτέλους και πάλι περίπατο στα Αναφιώτικα. Θυμόμουν πόσο πολύ μου άρεσαν και  πως τα είχα ξεχωρίσει, ως ατμόσφαιρα αρχικά, από την γλυκερή Πλάκα και το δηθενίστικο Θησείο.

Έπρεπε να περάσουν όμως αρκετά χρόνια για να αρχίσω να εκτιμώ τον δωρικό τους χαρακτήρα. Στο μυαλό μου λειτουργούσαν σαν προεκτάσεις του Παρθενώνα. Μια σύγχρονη αρχιτεκτονική εκδίπλωση μιας πανάρχαιας άποψης του ζην.

Προσπάθησα να τιθασεύσω τις συναισθηματικές μου περιδινήσεις, διαβάζοντας γκράφιτι σε αφώτιστα σοκάκια, χωρίς όμως να βρίσκω κάτι ιδιαίτερο.

Ούτως ή άλλως η ώρα είχε περάσει και η παράσταση του Ανεστόπουλου στην ιστορική Απανεμιά θα ξεκινούσε στις 21:30. Αυτή τη φορά ξεκίνησε λίγο αργότερα το πρόγραμμα, γιατί ο Ανεστόπουλος μελοποιούσε εκείνη τη στιγμή στο μπαράκι του μαγαζιού στο υπόγειο το ποίημα “Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες” της Ρίτας Μπούμη Παπά και μας το έπαιξε πρώτο-πρώτο. Είναι η δεύτερη φορά που πάω σε συναυλία χωρίς να γνωρίζω τραγούδια του δημιουργού και να περνάω εξίσου καλά! Ειδικά όμως σε ένα τέτοιο δύσκολο χώρο, λόγω της αμεσότητας, και με απόδοση των τραγουδιών μόνο με μια κιθάρα δεν περίμενα ότι θα ενθουσιαζόμουν τόσο πολύ.

 
Αξίζει εδώ να αναφέρω μια ανέκδοτη ιστορία που μας διηγήθηκε από μια παλιά συναυλία που είχε κάνει με τα Κρίνα. Αφότου είχε τραγουδήσει το “Σε μια γη που ανατέλλει” τον επισκέφτηκαν δύο Χρυσαυγίτες και του ζήτησαν άδεια να χρησιμοποιήσουν το τραγούδι για ύμνο. Και έτσι κλείνει το δεύτερο τοπίο με μπουκάλια να σπάνε σε κεφάλια Χρυσαυγιτών…
 

Διαβάστε επίσης το πρώτο Τοπίο της Αθήνας

Τοπία Αθήνας

Τοπίο πρώτο

Η βραδιά είχε εξελιχθεί πολύ καλύτερα απ’ όσο περίμενα. Βραδιά αφιερωμένη στη Ποίηση.

Τι και εάν ο Μίχος δεν είχε όρεξη για κουβέντες ή ο Παστάκας έλαμπε δια της απουσίας του, η εκδήλωση είχε καλό ρυθμό, κάνοντας ακόμα και κάποιες άστοχες απαγγελίες να ηχούν ανθρώπινες απέναντι στις μεταρσιωτικές απόπειρες κάποιων άλλων ποιηταράδων. Ωστόσο μετά από τέσσερις ώρες ορθοστασία – παρόλα τα τρία ποτήρια κόκκινο – τα γόνατα διαμαρτύρονταν έντονα. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν που προσπαθούσε το σώμα να επιβάλλει στο θυμικό την άποψή του, νιώθω μια κιθάρα να με χτυπάει στο ισχίο. Γυρίζω και βλέπω έναν τύπο γύρω στα πενήντα με γκρίζες φαβορίτες, γυαλί μυωπίας στο κούτελο, ζελέ στο μαλλί και με έναν εκνευρισμό να τον διακατέχει. Ήταν ο Βαλκάνιος Johnny Cash. Ακόμα και ο τρόπος που είχε περάσει τη κιθάρα του στη πλάτη συνέτεινε καταφατικά στο συμπέρασμα αυτό. Ασφαλώς δεν είχε καταλάβει ότι με είχε χτυπήσει και εγώ δεν μπήκα στη διαδικασία να του υποδείξω να είναι λίγο πιο προσεκτικός με τη κιθάρα, γιατί το ‘βλεπα ότι δεν με έπαιρνε… Λίγο αργότερα ανέβηκε στη σκηνή. Κατέθεσε, αρχικά, την άποψή του για τον ρόλο της ποίησης και των ποιητών με τρόπο οξύ και καθαρό. Δεν άφησε περιθώρια παρεξηγήσεων. Η επιτηδευμένη αδιαφορία που έδειξε μια μερίδα του κόσμου έκανε τον γρίφο του ακόμα πιο ενδιαφέροντα στο πρόσωπό μου. Εν συνεχεία μας τραγούδησε Αρσένι Ταρκόφσκι, τον πατέρα του γνωστού, επαναστατικές ρίμες ενός Ισπανού αναρχικού και τέλος μια μελοποίηση πάνω σε δική του ποίηση για το μάταιο του ζην εάν σωπαίνει η ψυχή του ανθρώπου…

Εν τω μεταξύ τα φώτα στο Polis art Cafe αποσύρθηκαν διακριτικά αφήνοντας το φεγγάρι να πλαταγίζει πάνω στα γυαλιά του Θάνου Ανεστόπουλου.

 

 

 

 

ζητείται άνοιξις*

Κάποτε: αγουροξυπνημένη και με το σημάδι του μαξιλαριού ακόμα φρέσκο στο μάγουλό της προσπαθεί να σηκωθεί, αλλά ο ήλιος εκτυφλωτικός, μέσα από τις σταγόνες της φρέσκιας βροχής, τη ζαλίζει και χάνει τα βήματά της. Ένας βόμβος, όμως, και κυρίως η χνουδωτή πηγή του που κάθισε πάνω στη χωρίστρα των μαλλιών της και άρχισε να κάνει τσουλήθρα από το κούτελό της μέχρι τη μύτη της, την ξετάραξε τελείως και με δύο πήδους βρέθηκε όρθια στη μέση του ολάνθιστου δάσους. Η μυρωδιά της υγρασίας την οδήγησε σε μια λίμνη όπου μπόρεσε να δει τον εαυτό της. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όπου και αν ξυπνούσε πάντα ήθελε να βλέπει το πρόσωπό της και να απολαμβάνει το εφήμερο της ομορφιάς της. Αυτή τη φορά είχε καστανά μαλλιά με πράσινα μάτια, μπόλικες φακίδες στη μύτη που γεφύρωναν τα κατακόκκινα μάγουλά της και μαύρα χείλη. Το κεφάλι της ήταν συνέχεια ενός μικροκαμωμένου, σφιχτού κορμιού, με χέρια γεμάτα φουντωτά κλαδιά, στήθη δροσερά, ανθισμένο εφήβαιο που το πολιορκούσαν έντομα και πουλιά και κατά καιρούς κάρπιζε κεράσια, βερίκοκα, και άλλα της όρεξής της, ενώ τα πόδια της ήταν γεμάτα κοπριά. Ξαφνικά κάτι αλλόκοτο ήχησε στα αυτιά της. Ένας άνθρωπος με κατακόκκινα μαλλιά κάτοικος μιας υδάτινης πολιτείας προσπαθούσε να τραγουδήσει το ξύπνημά της. Τον ένιωθε που ματαιοπονούσε και σκέφτηκε να τον βοηθήσει. Και έγινε άνεμος δυνατός για να φτάσει γρήγορα στη πόλη του και μετά ρεύμα πάνω από τα υδάτινα της πόλης και τέλος μελωδία που κύλησε ανάμεσα από τα δάχτυλα και τις χορδές˙ και το τραγούδι του Βενετσιάνου και της Άνοιξης έλεγε αυτό:

Σήμερα: το κορίτσι – γύρω στα 14 – καθόταν στη βεράντα της γιαγιάς της και κοιτούσε τη γειτονιά με απορία. Κάτι είχε αλλάξει, αλλά τί; Το μοναδικό που μπορούσε με σιγουριά να πει είναι ότι τα σκουπίδια μύριζαν πολύ πιο έντονα μετά από αυτή τη κωλοβροχή που την ανάγκασε να ακυρώσει το ραντεβού της με τα κορίτσια για skate στο Πεδίον του Άρεως. Μέσα σ’ όλα αυτά είχε και τη γιαγιά της να τραγουδά κάτι ακατανόητα για ένα άσπρο τριαντάφυλλο που φορά, κάνοντάς την να μασάει με μεγαλύτερη μανία την τσίχλα της. Ξαφνικά η γιαγιά τής γυρνάει την καρέκλα και πριν προλάβει να φέρει αντίρρηση αρχίζει να της βάζει κραγιόν στα χείλη, γιατί λέει, σήμερα μπαίνει η άνοιξη και πρέπει να το γιορτάσουν και κάτι άλλα ασυνάρτητα. Το μόνο που κατάλαβε ήταν ότι στο τέλος η γιαγιά της είχε εκνευριστεί πολύ για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο με το κραγιόν και πήγε να φέρει ένα καινούργιο. Το κορίτσι κοιτάχτηκε με περιέργεια στο τζάμι του τραπεζιού και είδε με θαυμασμό ότι τα χείλη της είχαν γίνει μαύρα!(μάλλον από τη σύμμειξη των χρωστικών της τσίχλας με αυτών του κραγιόν) Χωρίς να περιμένει, βγάζει το mp3 από το laptop, αφήνει το skate να γλιστρήσει από τα χέρια και την επόμενη στιγμή βρίσκεται στο δρόμο με τον αέρα να της χτυπάει το πρόσωπο και τα μανίκια να παίζουν τις σερπαντίνες με τα τεντωμένα άκρα της. Σκέφτηκε να κόψει δρόμο από την πλατεία Ελευθερίας και βρέθηκε στη Domplatz της Karlsruhe. Συνέχισε να τρέχει όλο και πιο γρήγορα και στο τέλος της πλατείας βρέθηκε στη Rue de la Gare του Παρισιού, έναν κατηφορικό δρόμο που την έβγαλε στη κορυφή του Λυκαβηττού. Κάθισε σε ένα παγκάκι να απολαύσει τον ήλιο που έδυε. Λίγη γύρη από τα πεύκα κόλλησε γύρω από τη μύτη της που είχε ιδρώσει, ενώ το μαβί φως του δειλινού πρασίνιζε το εφηβικό της βλέμμα. Σήκωσε τα μαλλιά για να δροσιστεί ο αυχένας της και ένα απαλό αεράκι γλίστρησε γύρω από το λαιμό της και ταξίδεψε μέσα στο φόρεμα ανάμεσα από τα άγουρα στήθη της για να βρει έξοδο κάτω από τα πόδια της – αφήνοντας έτσι και μια γλυκιά υπόδειξη για την άνοιξη που την περίμενε, όποτε την επιζητούσε. Γέλασε δυνατά και έκανε και τα δέντρα γύρω της να γελάσουν κι αυτά. Πήρε να ακούσει mp3, μα πριν προλάβει, ένα δεύτερο αεράκι της τραβάει τα χέρια μακριά και τα τοποθετεί με τέτοιο τρόπο σα να κρατάει βιολί. Πρώτο βιολί το κορίτσι, ορχήστρα ο Λυκαβηττός, διευθυντής η Άνοιξη και η μουσική αυτή:

*ο τίτλος είναι του clandestino

Άγουρη Άνοιξη

Να με ρωτάς κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τι είναι Άνοιξη;
και εγώ να σου λεω, το τραγούδισμα του νοτισμένου άνθους μετά το πρωτοβρόχι
μα εσύ μετά από τόσα χρόνια ακόμα με κοιτάς με απορία
-άραγε πότε θα ανθίσεις;

Διακειμενικό (ή μια πρόταση)

Ήταν ένα από εκείνα τα τυπικά καφενεία της επαρχίας με τις μεγάλες τζαμαρίες αντί για μπροστινούς τοίχους, μωσαϊκό στο πάτωμα, με καρέκλες και τραπέζια αγορασμένα από τους γύφτους της περιοχής. Η ώρα ήταν ήδη περασμένες τρεις το πρωί και είχαν μείνει μόνο οι τέσσερις τους – ακόμα και ο ιδιοκτήτης είχε φύγει πριν από μισή ώρα.  Το παιχνίδι είχε χαλάσει προ πολλού, αλλά κανείς δεν ήθελε να φύγει ακόμα. Ο Λιάπκιν ήταν τόσο πολύ σκνίπα που αντί για τις δύο αγαπημένες του λέξεις «πιντί, ούζο» έβγαζε κάτι άναρθρες κραυγές διακοπτόμενες από κάτι ρώσικα επιφωνήματα. Αλλά και οι υπόλοιποι τρεις δεν βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο Πάστερνακ ψιθύριζε στιγμιότυπα ενός έρωτα που θα επιθυμούσε να μην είχε ζήσει, ενώ απέναντί του ο Ταρκόφσκι μετείκαζε ένα ξανθό πάθος, να κρέμεται από το βίαιο φιλί ενός στρατιώτη πάνω από μια τάφρο σε ένα δάσος τύφου. Ο ποιητής, απ’ την άλλη, καθόταν διαγώνιά τους, απέναντι από τον Λιάπκιν που είχε πέσει ήδη αναίσθητος στο πάτωμα. Με το στριφτό τσιγάρο στο δεξί του χέρι προσπαθούσε να μιμηθεί τις κινήσεις ενός Οράσιο Ολιβέιρα, πρόθεση αντίστασης στη σλαβική κατάθλιψη που επικρατούσε στο τραπέζι, ανεπιτυχώς, καταφέρνοντας μόνο να επαναλαμβάνει ιδεοληπτικά τη λέξη ραγιουέλα. Με την εκπνοή της τελευταίας ρουφηξιάς  λέξεις ακατανόητες άρχισαν να εμφανίζονται αντί για καπνό˙ λέξεις που έπαιρναν το σχήμα από τις καμπύλες μιας γυναικείας μορφής με ακόμα αδιευκρίνιστο πρόσωπο. Άρχιζε να καπνίζει πιο δυνατά, γιατί ήθελε να δει το πρόσωπό της, αλλά επί ματαίω. Αντ’ αυτού το σώμα χωρίς πρόσωπο άρχισε να μιλάει  με στίχους από τραγούδια του Chet Baker, τραγουδισμένα σε ηλιόλουστες τσεχωφικές στέπες, ανάμεσα σε σταθμούς τραίνων ενός Τολστόι. Λίγο πριν χαθούν οι λέξεις από μπροστά του άρπαξε ένα φύλο χαρτί και σαν απόχη το έριξε πάνω τους για να μην χαθούν. Ο Πάστερνακ, δίπλα του, εκνευρισμένος από τη χειρονομία του ποιητή πήρε τυχαία ένα χαρτί από την τράπουλα δίπλα του και το πέταξε πάνω του˙ η Ντάμα Κούπα έκατσε ακριβώς πάνω στη περιοχή του τίτλου του ποιήματος. Το πάνω ήμισυ γύρισε προς το μέρος του και τον ρώτησε «Το όνομά σου;», «Βάσια» απάντησε αυτός, «Τι θες από μένα;» τον ξαναρωτά, «Μία αφορμή και μια πρόθεση», «Μπορείς να μου κάνεις μια μόνο ερώτηση και όλα τα βράδια μέχρι να τελειώσεις το ποίημα έρωτα», «Πώς σε λένε;» τη ρωτά, «Το όνομά μου είναι Μάσενκα».

Το κάτω ήμισυ του χαρτιού, η αδελφή της Μάσενκα, γλίστρησε και χάθηκε κάτω από το τραπέζι να παιχνιδίζει με τους καβάλους των υπόλοιπων παιχτών. Η Άλβα όμως δεν είχε σκοπό να ακολουθήσει τη μοίρα πεοφιλούσας κόρης της ελληνικής επαρχίας. Γι’ αυτό πέταξε και έφυγε για το βορρά. Τα ίχνη της και μόνο είναι Τέχνη που την απολαμβάνουμε όλοι εμείς οι τυχεροί που την γνωρίζουμε. Η ιστορία της μένει ακόμα να γραφτεί…