Κάθε που βρέχει κουρνιάζω σαν παιδί και αγκαλιάζω τα μαξιλάρια για να προφυλαχτώ. Έτσι όπως χτυπούν οι στάλες τα τζάμια κι ο αέρας μαστιγώνει ό,τι βρεθεί στο διάβα του νιώθω να αναταράσσονται τα εσώψυχά μου. Ο ήλιος μένει κρυμμένος πίσω από μια στρατιά σύννεφα κι εγώ ψάχνω με αγωνία ένα σημάδι του μέσα στη μουντίλα τ’ ουρανού.
Δεν αντέχω τον ήχο της βροχής χωρίς εσένα. να ‘σαι πλάι μου και να μου σιγοτραγουδάς στιχάκια για το ουράνιο τόξο που θα ξεπροβάλει σύντομα. Να μου λες το ψέμα που τόσο ποθώ ν’ ακούσω. Ότι δε θα με ξαναφήσεις μόνο μου να υπομένω τη βροχή.
Του άρεσε να κοιτά έξω από το παράθυρο για ώρες. Κολλούσε το πρόσωπό του στο τζάμι για να θολώσει με την ανάσα του το νόημα της ζωής που προσπαθούσε με αγωνία να βρει. Όταν είχε κέφια μάλιστα ζωγράφιζε με το δάχτυλό του σχήματα ακαθόριστα παριστάνοντας τον χαρισματικό μάντη, που όλα τα έβλεπε και όλα τα ήξερε. Πίστευε πως παρατηρώντας τον κόσμο μέσα από αυτά κάποια άκρη θα έβγαζε. «Τόσοι άνθρωποι περνούν κάθε μέρα από μπροστά μου. Δεν μπορεί. Κάποιος θα το ‘χει βρει και θα μου το δείξει. Κι αν ακόμη δε μου το δείξει, ίσως βρω κάπου εκεί μέσα τον δικό μου Ματ».
Εκείνο το πρωί έβρεχε. Του δημιουργήθηκε λοιπόν η επιθυμία να ακουμπήσει με τη γλώσσα του τις σταγόνες για να δει τι γεύση έχουν. Μα πως, ήταν το τζάμι πάντα στο μέσο. Ανάμεσα σε αυτόν και τον έξω κόσμο. Η ασπίδα προστασίας του, αφού τίποτε δεν μπορούσε να τον βλάψει και τίποτε δεν μπορούσε να πάει στραβά. Κάτι έπρεπε να κάνει όμως. Έπρεπε να δοκιμάσει έστω και μία μικρή σταγόνα για να ξεδιψάσει την περιέργειά του. «Θεέ μου! Θα το τολμήσω…». Αναρίγησε πνιγμένος μέσα σε ηδονή, φόβο και χαρά για την απόφασή του. «Πότε ήταν αλήθεια η τελευταία φορά που έζησα αυτό που ήθελα; Πότε βούτηξα στο είναι μου και πότε αναδύθηκα ελευθερωμένος από αυτό; Πάει καιρός… Γιατί; Θα το κάνω! Στ΄ αλήθεια αυτήν τη φορά. Δε θα λιγοψυχήσω αγγίζοντας το χερούλι της πόρτας».
Με μια βαθιά ανάσα αποφάσισε και μετακινήθηκε ένα βήμα από το παράθυρο. Κοντοστάθηκε. Κοίταξε πίσω του και ο κόσμος απ΄ έξω μίκρυνε. Πόσο παράλογο! Όσο περισσότερο απομακρυνόταν από αυτόν, τόσο περισσότερο ερχόταν πιο κοντά του και τον άγγιζε. Ένα ακόμη βήμα και η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. «Μα αν συνεχίσω έτσι θα σπάσει σε χίλια κομμάτια. Η βροχή όμως με περιμένει. Περιμένει να μπει μέσα μου και να ξεπλύνει όλες τις θύμησες που άφησε φεύγοντας, όλα τα τυπογραφικά στίγματα από τα λόγια που δεν άφησε να πετάξουν. Θα πάω κι αν σπάσει θα τα μαζέψω ένα ένα και θα τα κολλήσω. Αν βραχούν όμως πώς θα μπορέσω να τα ενώσω;».
Έμεινε ακίνητος για μερικά λεπτά έχοντας ανάγκη να αφουγκραστεί τι θα ήθελε εκείνη. Εκείνη… που όταν τον έβλεπε τα μάτια της έλαμπαν. Η καρδιά της φτερούγιζε. Τα μέλη της μούδιαζαν. Έκλεινε τα μάτια και με ένα άγγιγμά του πετούσε ντυμένη στα λευκά πλάι στα πουλιά κοροϊδεύοντάς τα, αφού εκείνη δεν είχε καν φτερά. Ένα άγγιγμα στο μάγουλο και αρκούσε να είναι ευτυχισμένη. Ένα άγγιγμα στο μάγουλο και αρκούσε για να αλλάξει το βλέμμα του, για να γίνει όλος εκείνη.
«Θα πάω. Θα το ήθελε, το νιώθω». Ένα βήμα και ακόμη ένα τον έφτασαν μπροστά στην πόρτα. Πρώτη φόρα τόσο κοντά από τότε που έφυγε. Βίωνε τόσο έντονα την ανάμνηση, που αισθάνθηκε την αύρα της να τον χτυπάει δίνοντάς του κουράγιο στον ώμο. Χαμογέλασε, γιατί σκέφτηκε, πως το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι ένας μικρός αναγραμματισμός και ένα μικρό ρ και ο απών γίνεται αμέσως παρών. Άπλωσε το χέρι και αγκάλιασε με ολόκληρη τη χούφτα του το πόμολο. Πήρε μια βαθιά αναπνοή και συγκατένευσε στη μηχανική του πράξη. Βρισκόταν στο σημείο που ήθελε καιρό τώρα. Και να σκεφτείς πως όλα ξεκίνησαν από μια μικρή ιδέα και επιθυμία.
Δεν έβαλε σακάκι. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Η στιγμή που έσπαγε τα δεσμά του ήταν τόσο απελευθερωτική που τίποτε δεν μπορούσε να την κατανικήσει. Κατέβηκε τόσο γρήγορα τις σκάλες που στραβοπάτησε και κόντεψε να φάει τα μούτρα του. Και τι θα γινόταν; Μήπως δεν τα ‘χε ξαναφάει; Ακόμα αυτά τα σημάδια πλήρωνε. Με το που έφτασε στην είσοδο του ξενοδοχείου κατάλαβε πως η βροχή πια ήταν τόσο δυνατή που μαστίγωνε με μανία τα δέντρα. Χαμογέλασε. Χαμογέλασε και βγήκε έξω. Πόσο λυτρωτικό ήταν! Άρχισε να περπατά και να γελά σα μεθυσμένος από την ευτυχία, γιατί η βροχή δεν ήταν αλμυρή όπως νόμιζε, αλλά γλυκιά. Γλυκιά σαν το χαμόγελό της το βράδυ που την είδε για πρώτη φορά, σαν το πρώτο αμήχανο μειδίαμα που του ‘σκασε κλεφτά κοιτώντας τον αδιάφορα. Πόσο θα ήθελε να ήταν δίπλα του, να την πιάνει από το χέρι και να μπλέκουν τα δάκρυα τους. Να στέκονται κάτω από τη βροχή αγκαλιασμένοι και όλοι να τους περνάνε για τρελούς. Αυτό ήταν. Ζωή.
Μέρα κι η σημερινή…. Για την ακρίβεια το όνειρο που της αντιστοιχεί είναι περασμένο, μα κάθε άλλο παρά ξεχασμένο. Προέρχεται από το περσινό αντάμωμα με τους Radiohead στο Μπιλμπάο.
Οι εικόνες που έχω κρατήσει μέσα μου παραμένουν ολοκάθαρες και καθρεφτίζουν όλα όσα μπορεί να εκφράσει η μουσική: πάθος, πρωτοπορία, συλλογικότητα, ταξίδι…
Οι εικόνες που καταγράφηκαν από τη συναυλία προσπάθησαν να αποδώσουν λεκτικά εμπειρίες που υπερβαίνουν τα πλαίσια μιας απλής μουσικής βραδιάς. Και τα λόγια αυτά πήγαιναν κάπως έτσι…
Τόπος: Μπιλμπάο, Χώρα των Βάσκων, Ισπανία Χρόνος: 13 Ιουλίου 2012 Στόχος: Μουσικό φεστιβάλ Bilbao BBK Live 2012
Τη δεύτερη αυτή μέρα του φεστιβάλ δέσποζε το όνομα των Radiohead. Από νωρίς το μεσημέρι στην πόλη βλέπαμε αρκετό κόσμο να κυκλοφορεί με μπλουζάκια τους, χωρίς να φορούν το κλασικό βραχιολάκι, από το οποίο ξεχωρίζαμε οι υπόλοιποι με εισιτήριο τριημέρου. Και μάλιστα ήταν τόσοι πολλοί και στο φεστιβάλ αργότερα που ανέτρεψαν τις ισορροπίες της προηγούμενης ημέρας και πήραν προβάδισμα από αυτούς με μπλουζάκια, όχι Cure όπως λανθασμένα ίσως προτρέξατε αλλά Joy Division. Ειδικά αυτό το εξώφυλλο του Unknown Pleasures κουράστηκα να το μετράω σε T-shirt, φούτερ και τιραντάκια… Οι Radiohead θα είχαν το κοινό τους αυτό το βράδυ, που θα προσθέτονταν στις παρέες που έρχονταν κάθε χρόνο στο φεστιβάλ και σε αυτές που ήρθαν πρώτη φορά για να απολαύσουν ίσως το πιο εμπορικό και indie προσανατολισμένο line up που είχε ποτέ το Bilbao BBK Live.
Πέρασαν ήδη κάμποσες ημέρες από τη συναυλία των Radiohead. Έψαχνα από την αρχή και ψάχνω ακόμα να βρω τρόπο να καταγράψω και να μεταφέρω αυτή τη μοναδική εμπειρία. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο είναι εύκολο. Πέρασαν ήδη κάμποσες ημέρες αλλά τα συναισθήματα δεν έχουν καταλαγιάσει. Σαν άγρια κι ατίθασα άλογα με παρασέρνουν κάθε φορά που προσπαθώ να ταξινομήσω τις σκέψεις μου. Είναι προφανές ότι θα αποτύχω να γράψω μια «σωστή» και «ορθολογική» κριτική, μα μικρή σημασία έχει, γιατί γράφοντας αυτές τις γραμμές θα ξαναβρεθώ για κάποια λεπτά στο λόφο του Kobetamendi, εκεί καθιστός στο γρασίδι με τον αέρα και την υγρασία να μου τρυπούν τα κόκκαλα και την ανυπομονησία να δυναμώνει σε κάθε μου παλμό.
Οι Radiohead ήταν η αιτία και η αφορμή που βρέθηκα στο Μπιλμπάο. Δεν είναι λίγο πράγμα να σου δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσεις ζωντανά ένα συγκρότημα που έντυσε με τις μουσικές του στιγμές της πιο πρόσφατης δεκαετίας σου. Στιγμές χαράς και λύπης. Στιγμές απελπισίας και έκστασης. Και να που έφτασα ακούγοντας τον Four Tet να μιξάρει να αναρωτιέμαι: θα αξίζει άραγε τον κόπο ή θα απομυθοποιηθεί η εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου; Η απάντηση δεν άργησε να δοθεί. Ίσως να ήταν η φόρα που βγήκε η μπάντα στη σκηνή μετά το σαραντάλεπτο πρόγραμμα του καθόλα συμπαθή Kieran Hebden, ίσως να ήταν ο συγχρονισμός με τον οποίο όλα τα παρεάκια σηκώθηκαν μεμιάς σαν από σεβασμό για να την υποδεχθούν, ίσως να ήταν απλώς ότι η ερώτηση σχηματίστηκε για να διαψευστεί ελάχιστες στιγμές αργότερα.
Οι Radiohead το βράδυ της Παρασκευής 13 Ιουλίου (γρουσούζικες ημέρες δεν υπάρχουν, μονάχα άνθρωποι) έδωσαν μια αποθεωτική συναυλία. Με ένα πρόγραμμα εξαιρετικά προσεγμένο που έδενε αρμονικά τραγούδια κυρίως από το Kid A (2000) και μετά, με ενιαίο υφολογικό χαρακτήρα σαφώς προσανατολισμένο στον ηλεκτρονικό ήχο και με μια δυο δόσεις ακουστικής μαγείας (όπως η εκτέλεση του Karma Police).
Ο Thom Yorke ήταν απολαυστικός. Χόρευε από το πρώτο λεπτό σαν να βρισκόταν μόνος στο δωμάτιό του, επικοινωνούσε με τον κόσμο, έψαχνε τον παλμό του και του τον έδινε συνάμα. Τι κι αν ήμασταν κάπως μακριά από τη σκηνή, τι κι αν οι Radiohead επέλεξαν να μην κινηματογραφείται η εμφάνισή τους (όπως συνέβη με όλες τις συναυλίες στην κεντρική σκηνή και με ορισμένες στη δεύτερη), πράγμα που σήμαινε ότι από τα δύο video wall προβάλλονταν μαγνητοσκοπημένα βίντεο της μπάντας. Τα κύματα της μουσικής ενέργειας και οι δονήσεις απλώνονταν παντού στο χώρο και άγγιζαν το σύνολο των περίπου 40.000 παρευρισκομένων (39.476 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των διοργανωτών). Αργότερα θα σχολιάζαμε ότι ενδεχομένως οι αντιδράσεις του κοινού να ήταν από μετριοπαθείς ως ξενέρωτες. Ποιος ειδικός θα μας πει όμως ποια είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση μπροστά στο μεγαλείο;
Μια τέτοια στιγμή αποτέλεσε η τριάδα τραγουδιών The Daily Mail, Myxomatosis και The Gloaming. Μετά το πρώτο, ο Yorke απευθύνθηκε στο κοινό και κυρίως στους Ισπανούς ανάμεσά μας και μίλησε για την πρόσφατη οικονομική κατάσταση της χώρας: “We know in Spain you’re having a lot of trouble. Cuts cuts, no money no money. Well we think you should be taking it to the streets. Someone stole that money off you… The banks.” Τόσο απλά. Με δυο λόγια. Δε χρειάζεται άλλωστε ιδιαίτερη φιλοσοφία. Και πιθανότατα οι άνθρωποι της BBK (Bilbao Bizkaia Kutxa), της μεγαλύτερης τράπεζας της Χώρας των Βάσκων και μεγάλου χορηγού του φεστιβάλ (εξού και τα βαφτίσια), έμειναν σε αυτό ακριβώς το σημείο με το στόμα ανοιχτό.
Ο φωτισμός πρέπει να προστεθεί στα υπέρ καθώς ήταν άψογα συντονισμένος με τις διακυμάνσεις της μελωδίας και χρησιμοποιήθηκαν εναλλασσόμενα χρώματα που πρόσθεταν ποικιλία και διόλου κούραζαν. Υπήρξαν βέβαια κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια λόγω της αλλαγής των οργάνων του Yorke και του J. Greenwood.
Από τις εκτελέσεις που σημειώσαμε αξίζει να αναφέρουμε το Pyramid Song στο οποίο ο Thom Yorke έκατσε στο πιάνο και ο Jonny Greenwood έπαιξε την κιθάρα του με δοξάρι, το There There με μια πολύ δυναμική ενορχήστρωση με τύμπανα και το Karma Police που ακολούθησε αμέσως με θερμότατη αποδοχή από το κοινό (αν και θα έλεγα ότι αποτέλεσε το μοναδικό ίσως τραγούδι που φάνηκε κάπως παράταιρο από ολόκληρο το πρόγραμμα). Μάλιστα η συγκεκριμένη στιγμή θύμισε μια αγαπημένη αλλά τόσο παραμελημένη πια συνήθεια του συναυλιακού κοινού. Το μάτι μου πήρε τουλάχιστον δύο αναπτήρες να σηκώνονται ψηλά για να χαιρετήσουν την επιλογή του τραγουδιού και να ζεστάνουν με τη φλόγα τους το άχρωμο λευκό φως από τις δεκάδες φωτογραφικές μηχανές και κινητά.
I was lying in a burned out basement With a full moon in my eyes I was hoping for a replacement When the sun burst through the sky There was a band playing in my head And I felt like getting high I was thinking about what a friend had said, I was hoping it was a lie Thinking about what a friend had said, I was hoping it was a lie
Rain down on me
Έμελλε να βγουν και για δεύτερο encore. Και αυτοί, όπως οι Cure την προηγούμενη, κρατούσαν το καλύτερο για το τέλος. Σε αυτό έβαλε βέβαια κι ο καιρός το χεράκι του. Η απειλή της βροχής κρεμόταν μονίμως πάνω από τα κεφάλια μας καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας και μάλιστα είχε αρχίσει να προειδοποιεί κάπου στη μέση του προγράμματος. Ήξερα θα είναι το τελευταίο τραγούδι που θα έλεγαν. Και ήθελα να κρατήσει. Ήταν το Paranoid Android. Και ήξερα ότι αυτή τη στιγμή ήθελα να την κρατήσω. Φτάνοντας το τραγούδι κάπου στη μέση στρέφω το βλέμμα μου στο μαύρο ουρανό και νιώθοντας τις σταγόνες της βροχής να δροσίζουν το πρόσωπό μου τραγουδώ μαζί με χιλιάδες ανθρώπους… Rain down, rain down. Come on rain down on me. Ο Θεός αγαπά στ’ αλήθεια τα παιδιά του.
Αποφώνηση. “Goodnight. Thanks for loving us.” Πράγματι, σας αγαπάμε. Κι όσοι σας είδαν εκείνο το βράδυ Παρασκευής σας αγάπησαν ακόμη περισσότερο.
Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς σε τι είδους μονοπάτια θα χαθούν προσεχώς οι Radiohead. Άλλωστε καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρας τους δε τους άρεσε απλώς ο πειραματισμός. Τον λάτρευαν. Και έκαναν και πολλούς από τους θαυμαστές τους να τον λατρέψουμε. Ίσως πάλι να τους λατρεύουμε ακριβώς για αυτό το λόγο. Το σίγουρο είναι ότι τώρα είναι σε μεγάλη φόρμα, γουστάρουν πολύ αυτό που κάνουν και – το σημαντικότερο – έχουν βρει τον τρόπο να το επικοινωνήσουν.
Setlist (Η φωτογραφία προέρχεται από το χρήστη Shodood του twitter)
Bloom 15 Step Bodysnatchers The Daily Mail Myxomatosis The Gloaming Morning Mr. Magpie Pyramid Song Reckoner I Might Be Wrong Nude Lotus Flower There There Karma Police Feral Idioteque
Encore: Give Up the Ghost Kid A Everything In Its Right Place
Encore 2: Paranoid Android
Απόσπασμα από το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Mixgrill, 22.07.2012
Ο Μάης μάς αποχαιρετά με τον ίδιο τρόπο που μας υποδέχτηκε, βροχερά και κρύα. Έπαιξε πολύ μαζί μας. Ακόμα και όταν φωτοβολούσε στεγνά και άγρια με δανεισμένες ηλιαχτίδες, κάβα σίγουρα ενός άλλου θερινού μήνα από περιοχή των τροπικών, τις έντυνε με τραχιές δροσοσταλίδες παραγεμισμένες με σκόνη και γύρη.
Ο Μάης ήταν πάντα ένας αδικημένος μήνας. Ποιος κοιτάει άραγε το λασπωμένο χαλάκι της άνοιξης μπροστά από το μελίχρουν περιβόλι του θέρους; Μεταβατική περίοδος, είτε ανυπομονείς για τα μελλούμενα, είτε νοσταλγείς για τα περασμένα, ποτέ δεν ζεις τη στιγμή του, όπως όλη πλάση γύρω, όπου μετά από μήνες εργώδους καταναγκαστικής ηδονής, τα άνθη βασιλικά ακόμη, λίγο πριν το ύστατο χαίρε, ρίχνουν τον εγωισμό τους μαζί με τον στητό τους μίσχο και ξεκουράζονται σε γειτονικά σέπαλα, μακάρια και άφοβα για το τέλος που πλησιάζει.
Ο γερο-Μάης μάς αποχαιρετά, εφέτος, με με τον ίδιο τρόπο που μας υποδέχτηκε, βροχερά και κρύα. Δεν θα του θυμώσουμε, θα τον ευχαριστήσουμε και σαν δώρο θα του στείλουμε τραγούδι, το αντιπελάργισμα των ενυπνίων σωμάτων μας για μια άνοιξη που αργοπόρησε…
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε έτσι. Ξεκομμένος από το περιβάλλον του, απομονωμένος απ’ όσα ως πριν λίγες στιγμές ακόμα θεωρούσε πραγματικότητα. Κοίταζε, μα δεν έβλεπε. Άκουγε, μα δεν καταλάβαινε. Άγγιζε, μα δεν αισθανόταν. Άλλος στη θέση του θα τρόμαζε. Ωστόσο δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε έτσι.
Προσπάθησε να διακρίνει το δρόμο απέναντι. Η ματιά του δεν εστίαζε. Επιχείρησε να μιλήσει. Μάλιστα σκέφτηκε αρκετή ώρα για να καταλήξει σε μια ορθά δομημένη ερώτηση ώστε να μπορέσει κάποιος περαστικός να του απαντήσει. Η σκέψη του δε γινόταν λέξεις. Δοκίμασε να πιαστεί στο δέντρο που ακουμπούσε και να κυλήσει τα δάχτυλά του πάνω στον κορμό του. Τζίφος.
Έκατσε κάτω. Πριν λίγο μόλις έβρεχε, οπότε το χώμα πρέπει να ήταν ήδη νωπό. Ωστόσο αυτός δεν ένιωθε τίποτα. Έκλεισε τα μάτια. Είδε κάτι μικροσκοπικές μύγες να πεταρίζουν τρελά. Άπλωσε το χέρι να πιάσει μία. Δεν ήταν εύκολο. Ξεγλιστρούσαν ταχύτατα αλλάζοντας διαρκώς κατευθύνσεις. Δεν το έβαλε κάτω. Στρίμωξε ένα κοπάδι στη γωνία, αλλά ενώ ήταν έτοιμος να το κλείσει τη χούφτα του, ξάφνου αυτό εξαφανίστηκε.
Η βροχή είχε σταματήσει. Η λάσπη που καθόταν τόση ώρα είχε ποτίσει το παντελόνι του. Σηκώθηκε, καθαρίστηκε όπως όπως και έβαλε πορεία για το καφενείο. Έναν σκέτο κι ένα τσιγάρο, Δε θα μπορούσε να ζητήσει κάτι περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Κάθισε στη γνωστή του γωνιά, δίπλα στο παράθυρο να κοιτάζει τους περαστικούς. Κι εκεί ξαφνικά είδε κάποιον να πιάνεται τρομαγμένος από ένα δέντρο και μετά να κάθεται κατάχαμα και να κλείνει τα μάτια. Δεν ήταν ο μόνος.
Εκείνο το πρωί έβρεχε. Του δημιουργήθηκε λοιπόν η επιθυμία να ακουμπήσει με τη γλώσσα του τις σταγόνες για να δει τι γεύση έχουν. Μα πως, ήταν το τζάμι πάντα στο μέσο. Ανάμεσα σε αυτόν και τον έξω κόσμο. Η ασπίδα προστασίας του, αφού τίποτε δεν μπορούσε να τον βλάψει και τίποτε δεν μπορούσε να πάει στραβά. Κάτι έπρεπε να κάνει όμως. Έπρεπε να δοκιμάσει έστω και μία μικρή σταγόνα για να ξεδιψάσει την περιέργειά του. «Θεέ μου! Θα το τολμήσω…». Αναρίγησε πνιγμένος μέσα σε ηδονή, φόβο και χαρά για την απόφασή του. «Πότε ήταν αλήθεια η τελευταία φορά που έζησα αυτό που ήθελα; Πότε βούτηξα στο είναι μου και πότε αναδύθηκα ελευθερωμένος από αυτό; Πάει καιρός… Γιατί; Θα το κάνω! Στ΄ αλήθεια αυτήν τη φορά. Δε θα λιγοψυχήσω αγγίζοντας το χερούλι της πόρτας».
The Daily Mail 
Lagrimas de oro 