Musikträume: Στη γιορτή της Ουτοπίας

Μέχρι πριν από λίγους μήνες οι Social Waste ήταν στ’ αυτιά μου ένα ακόμα ελληνικό χιπ χοπ συγκρότημα. Μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησαν το βίντεο για το τραγούδι «Στη γιορτή της Ουτοπίας» και με «ανάγκασαν» να τους δώσω την απαιτούμενη προσοχή.

Εν έτει 2014, σε μια τυραννισμένη χώρα όπου κυριαρχεί ο φόβος, η υποκουλτούρα και η ψωροπερηφάνεια, είναι ιδιαίτερα σπάνιο να συναντήσεις τόσο πολιτικοποιημένο στίχο. Ωστόσο, αυτός δεν είναι ο ρόλος του χιπ χοπ; Γι’ αυτόν κυρίως το λόγο δε λατρεύτηκαν συγκροτήματα όπως για παράδειγμα οι Active Member που ακόμα και μέσα σε εποχές γενικευμένης επίπλαστης ευημερίας τραγουδούσαν για τη μελωδία της παρακμής (μας);

Το βίντεο για τη «Γιορτή της Ουτοπίας» των Social Waste αποτελεί περισσότερο μια πολιτική δήλωση. Τα γυρίσματά του πραγματοποιήθηκαν στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒιοΜε) στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν επίσης πλάνα από το Φεστιβάλ για το νερό της Θεσσαλονίκης που διοργάνωσαν οι Water Warriors στο ΑΠΘ το Δεκέμβρη του 2013.

Το παραπάνω τραγούδι είναι το εναρκτήριο του ομώνυμου δίσκου των Social Waste που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2013. Ακολουθούν κατά σειρά:

• «Φράουλες στη Μανωλάδα» που μεταξύ άλλων πραγματεύεται την ανάπτυξη μέσα από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τις φωτοσοπιές της ΕΛ.ΑΣ. και τις παλινωδίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο,
• «Του κόσμου τα λιμάνια» που μοιάζει βγαλμένο από τα σημειωματάρια του Καββαδία σε ένα ταξίδι από τη Μασσαλία ως τη Βαρκελώνη και από το Πόρτο Αλέγκρε ως το Καράτσι,
• «Για να νικήσουν» που συγκρίνει τη ζωή στην «πολιτισμένη» Δύση και τις υπανάπτυκτες (ας ξεχάσουμε για λίγο τις ευφημιστικές εκφράσεις) χώρες,
• «2011 (Στο cabaret La belle Grece)» που ξεκινάει με τον αποτροπιασμό της Ντόρας (όχι της μικρής εξερευνήτριας…) για την εικόνα της πλατείας Συντάγματος επί εποχής του κινήματος της πλατείας, συνεχίζει με μια πολιτική ανάλυση γύρω από την περίφημη θυμοσοφία του φαγανού Παγκάλου και καταλήγει στον Λουκάνικο,
• «Μες στο κρασί μου βλέπω θάλασσες» που επιχειρεί μια σύνοψη της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας σαν να ήταν λόγια μεθυσμένου, ο οποίος παρόλα αυτά παραμένει ιδιαίτερα οξυδερκής
• και «Kasbah» από το βιβλίο «Νίκος Καββαδίας, το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα).

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το δίσκο «Στη Γιορτή της Ουτοπίας» σε MP3 ή Flac.

Προτείνω να ακούσετε δύο συνεντεύξεις των Social Waste. Η πρώτη είναι στο Τρίτο Πρόγραμμα της ERTopen και τη Μαρίνα Παπαδημητρίου από τις 22 Ιουνίου 2014 και η δεύτερη στον αναρχικό ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου A-Berlin κατά τη διάρκεια της περιοδείας του συγκροτήματος στη Γερμανία το καλοκαίρι του 2014. Διαβάστε επίσης το άρθρο τους για το Hit&Run με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Το εξώφυλλο του δίσκου κοσμεί ο πίνακας «Man at the Crossroads» (ή «Man, Controller of the Universe«) του Diego Rivera. Διαβάστε την ιστορία του εδώ.

“Στη Γιορτή της Ουτοπίας” – Social Waste
Chiapas, Καλοκαίρι 2012

Θα’τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα’τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, «κράτος κλειστόν» και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

Όσο σιμώνω μακραίνει κι έτσι ποτέ δεν τη φτάνω
Άπιαστη, ωραία ουτοπία- καλά τα λέει ο Γκαλεάνο
Μα όταν γιορτάζει καινούριους δρόμους μου τάζει
Κι αρχίζω πάλι να πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει (αλλάζει)
Κι αμφισβητώ τον Κεμάλ, αμφισβητώ και το Μάνο
Στέκω στις μύτες των ποδιών αλλά και πάλι δε φτάνω
Είν’ το παιχνίδι παλιό κι αν θες το νόημα να βρούμε
Πρέπει λιγάκι ακόμα ψηλότερα να σηκωθούμε
Οι ποιητές μας τα ‘χουν πει, του παιχνιδιού τους κανόνες
Τους έχουν γράψει με πορφυρή μελάνη οι αιώνες
Όπως και τότε στη Χιλή, θα ‘τανε once Setiembre
Κι είπες χαλάλι, και hasta la victoria siempre
Ή σαν και τώρα που μου ‘παν πως σ’είδανε στην Ινδία
Μάζευες ήλιο κι αέρα μ’ όλη την ξυπολυταρία
Με ένα κόκκινο μπερέ σ’είχανε δει μια φορά
Ήσουνα λέξη στο στόμα του Thomas Sankara
Κι ακόμα τώρα σε βλέπουν κι όλο τον κόσμο ρωτάνε
Οι Δον Κιχότοι κι οι Σάντσοι που πάνε;
Γίνεσαι μάϊσα σελήνη, νύχτα χαράζεις πορεία
Και την ημέρα αφήνεις και ταξιδεύουμε στ’αστεία

Θα’τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα’τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, «κράτος κλειστόν» και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

Σ’έχω γυρέψει καιρό, πήρα από πίσω τα ίχνη
Σ’ έψαξα μέχρι την Τσιάπας, αντάρτες μες στην ομίχλη
Στο Σύνταγμα στην πλατεία σε ψηλαφίσαν μιλιούνια
Και πιο πριν στην Ιβηρική, plazas del Sol και Catalunya
Στο Μισίρι και στο Τούνεζι ήσουν φλόγα και φως
Στο Μεξικό σε βγάλανε #YoSoy132
Ρίχνει τα πέπλα η Σαλώμη, το κεφάλι στο πιάτο
Μα δε μασάει, αντιστέκεται το precariato
Εργάτες στη Χαλυβουργία, απεργία cabrones!
Και ανθρακωρύχοι στην Asturias, “… hasta los cojones”
Φοιτητές στο Σαντιάγκο μα και στο Μοντρεάλ
Γιατί η παιδεία είναι αγαθό δημόσιο και δωρεάν
Στην Αργεντίνα οδοφράγματα σαν τον παλιό καιρό
Στην Cochabamba δεν πουλιέται ρε κουφάλες το νερό
Σαν Μάη του ΄68 χρόνια να ‘ρθεις σε περιμένω
Σαν τραγούδι του Oscar Chavez απαγορευμένο
Ήσουν βιβλίο που το βάλαν φυλακή στην Τουρκία
Και ανταποκριτής νεκρός στη Χομς στη Συρία
Αλλού σε λένε Ζαπάτα κι αλλού Τουπακ Κατάρι
Αλλού Σαντίνο, Αλλού Τσε, και στην Ελλάδα Άρη

«Η ουτοπία είναι στον ορίζοντα. Προχωρώ δύο βήματα, αυτή απομακρύνεται δύο βήματα κι ο ορίζοντας τρέχει δέκα βήματα παρακάτω. Οπότε, για ποιο λόγο χρειάζεται η ουτοπία; Για αυτόν, για να προχωρώ.» – Eduardo Galeano