Ο Sartre είχε άδικο. Η κόλαση δεν είναι οι άλλοι· βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας. Ας μιλήσουμε για τα ψυχολογικά προβλήματα και τις επιπτώσεις τους. Και τι καλύτερο από μια υπέροχη μελωδία από έναν μουσικό που αποκαλύπτεται, μεταμορφώνεται και αναδύεται αγκαλιά με τους δαίμονές του.
Tu sais, j’ai mûrement réfléchi et je sais vraiment pas quoi faire de toi.
Αυτό μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί το κατεξοχήν τραγούδι που θα με συντροφεύσει ολόκληρο το φετινό καλοκαίρι, τουλάχιστον.
Η προφανής στιχουργική αναφορά στο «Girls & Boys» των Blur είναι μια εξαιρετική πινελιά, ειδικά για όσους μετράμε πάνω από 30 χρόνια νύστα.
Δυο φωνές που ποτέ δεν είχες φανταστεί μαζί. Δυο φωνές που δεν μπορούσες να φανταστείς πόσο πολύ ταιριάζουν.
Η ισχύς εν τη ενώσει.
Νομίζεις είσαι άρχοντας, αλλά είσαι πληβείος.
Νιώθεις μικροαστός ή μικροαστείος;
Υπέροχο το πρωτότυπο, αλλά αυτή η διασκευή το απογειώνει.
Με όσα γεγονότα διαδραματίζονται πλέον στην Ελλάδα ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν θα την αναγνωρίσω, όποτε τυχόν επιστρέψω.
Ωστόσο, ανάμεσα στα σκάνδαλα, τις συνταγματικές εκτροπές, την καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα αίσχη από κυβερνητικούς και πολιτειακούς παράγοντες, ακόμα διακρίνονται αχτίδες ελπίδας. Αυτή η ελπίδα εκπορεύεται κυρίως από μικρές εστίες αντίστασης, που αν και είναι αδύνατο να ανατρέψουν τις αχρειότητες στο σύνολό τους, καθιστούν ξεκάθαρο ότι τίποτα δεν θα περάσει χωρίς μάχη.
Μια τέτοια αχτίδα ξεπηδά από το παρακάτω βίντεο, από την πρόβα της Ανοιχτής Ορχήστρας της πρωτοβουλίας Support Art Workers την Κυριακή 23/5 έξω από το αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «ΕΜΠΡΟΣ» ενάντια στην εκκένωση του χώρου που πραγματοποιήθηκε από αστυνομικές δυνάμεις την Τετάρτη 19/5 και -προφανώς- ενάντια σε όποια ανάλογη κίνηση επιχειρηθεί στο μέλλον.
Όπως σημειώνει η ανακοίνωση της πρωτοβουλίας:
Οι χώροι Τέχνης μάς ανήκουν
Οι δρόμοι μάς ανήκουν
Την Τέχνη δεν μπορείτε να την σφραγίσετε
Τα κτίρια ανήκουν σε όσους στεγάζουν μέσα τα όνειρά τους.
Αλληλεγγύη στους ελεύθερους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.
Διαβάστε ένα σύντομο ιστορικό του θεάτρου «Εμπρός» από την Εφημερίδα των Συντακτών και μια ιστορία από το KOMMON που ξεκινά από τον Γερμανό σκηνοθέτη Thomas Ostermeier που θα φιλοξενηθεί στην Επίδαυρο τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Ο τίτλος του άρθρου αποτελεί παράφραση του τίτλου της ποιητικής συλλογής του Γιάννη Αγγελάκα «Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;».
Ο σεξισμός συνεχίζει να ξεδιπλώνεται και στο ελληνικό κοινοβούλιο και μάλιστα από την κυβερνητική παράταξη. Και υπήρχαν ορισμένοι που νόμιζαν –ή ήλπιζαν ή προσπαθούσαν να μας πείσουν– ότι το πρόβλημα ήταν (μόνο) η χρυσή αυγή.
Για εμάς κάθε γυναίκα είναι θησαυρός.
άνθρωπος, σύντροφος, μάνα, μα πάνω από όλα γυναίκα
Έγινα σύνθημα, τραγούδι, έμπνευση σε γκραφιτάδες
Έγινα δάκρυ μίας μάνας του αδερφού μου το πιώμα
Έγινα εξώφυλλο να κείτομαι από κωλοφυλλάδες
Έγινα λίπασμα να βγάλει λουλούδια το χώμα
Μα αν με ρωτούσες τι θα ήθελα στ’ αλήθεια να γίνω
Και που θα γούσταρα να βρίσκομαι ετούτη την ώρα
Θα ‘θελα σε μια παραλία με τους φίλους να πίνω
Κι ένα φιλί στον άνθρωπό μου να χαρίζω με φόρα
don’t you think you’ll take me alive
the testament of an age
Lagrimas de oro 